Yürekleri cız ederek, incelerek, titreyerek isim koyamadıkları, tarif edemedikleri, hiçbir zaman tarif edemeyecekleri ama şu an gözleri önünde cereyan eden dokunabildikleri saf acıyı, katıksız muhabbeti, acının ekmek gibi bölüşülüp paylaşılmasını izliyorlardı. Bedenin her türlü zayıflığından, sınırlarından kurtularak bir sonsuzlukta iki ruhun sarmaş dolaş olmasını, birbirine karışmasını; birinin ötekiyle susuzluğunu, açlığını gidermesine şahit oluyorlardı. On yedi rengi olan bir gökkuşağının doğmasına şahitlik etmek gibi bir şeydi gördükleri. Siyahın, kırmızının, morun, sarının, mavinin, yeşilin ve beyazın acı, yalnızlık, hüzün tonlarıyla birbirine karışmasına buna rağmen umudu ve hayatı çağrıştırmasına tanıklık etmek gibi bir şeydi.
